In memoriam

In memoriam Bonny Tenten

20 maart 2024

 

 

Bonny, Longa`59 man pur sang

Denk je aan Bonny, denk je aan volleybal. En werkelijk een hele lange tijd. Remy vroeg of we namens Longa`59, een woordje wilde doen. Het alleswetende echtpaar Stien en Henri Pothof, tevens volleybalvrienden van Bonny, hebben ons voorzien van de nodige informatie en bij deze nemen we jullie mee terug in de tijd met Bonny.

Deze zomer is het 75 jaar geleden dat bij plaatselijke notaris Borghuis de akte passeerde ter oprichting van een nieuwe sportvereniging: Lichamelijke Ontspanning Na Gedane Arbeid, kreeg deze jonge boreling als naam mee. Ter onderscheiding van die ándere grote club in Lichtenvoorde werd de naam volledig onder ‘Longa’59.’ De uit Amerika overgewaaide campingsport volleybal, want daar hebben we het over, veroverde stormenderhand Europa en kreeg ook in Lichtenvoorde voet aan de grond. De prille zaalsport kreeg steeds meer leden en na de opening van de Hamalandhal, groeide het aantal volleyballiefhebbers tot het prachtige aantal van ruim 500. En een van hen was Bonny Tenten. In de door zijn vader, broer en hemzelf gebouwde ultramoderne, in 1973, geopende sportaccommodatie, voelde Bonny zich als een vis in het water. Dat hij er in de loop van de volgende decennia zoveel voetstappen zou gaan zetten had hij destijds niet kunnen bevroeden.

Hij begon als speler, maar hoe gaat dat met mensen die naast hun dagelijkse bezigheden, ook neus en talent hebben voor andere zaken. Bonnie werd door neef Jos Holweg en andere fanatieke volleyballers al ras gestrikt voor de commissie Koninginnedag-toernooi. Vanaf de midden jaren zeventig was het op 30 april, naast de gebruikelijke aubade bij het gemeentehuis, de dr. Brenninkmeijerloop en de autosterrit, vast pandoer dat de sportieve Lichtenvoordenaren deelnamen aan het volleybaltoernooi. De organisatie daarvan was gauwer gezegd dan gedaan. Een paar dagen van tevoren werd bij de commissieleden thuis het gehele wedstrijdschema handmatig op grote vellen opgetekend en ingevuld. We spreken hier nog over het computer loze tijdperk. Als je bedenkt dat er in de topjaren ruim 100 teams deelnamen, die allen tenminste 4 wedstrijden speelden, dan kun je je voorstellen dat dat allemaal niet op een achternamiddag gepiept was. Om nog maar niet te spreken van het opzetten van buitenvelden. Het was een mega succesvol en gezellig toernooi waar nu nog over gesproken wordt.

Naast speler en lid van de toernooicommissie werd Bonny ook bestuurslid met als specialiteit regelgeving en aandacht voor naleving van het huishoudelijk reglement. Daar kwam nog bij dat hij zijn scheidsrechterdiploma ging halen en dus ook geregeld de deur achter zich dicht trok was om zowel thuis als uit te fluiten.

Maar ook toen was de koek nog niet op. Eind jaren 80, toen ons dames 1 met de top van Nederland meedraaide in de eredivisie en via de finale van de nationale beker Europacup mocht spelen, moest er iets bedacht worden om het nodige geld op te halen om de dames het Europacupavontuur aan te laten gaan. Dit was goed voor de club en het volleybal. Maar waar moest het geld vandaan komen? Een paar creatieve mensen bedachten een muzikale happening in ons dorp. In elk etablissement speelde een band, vrijwilligers van Longa`59 hielpen mee daar waar ze konden. Elke munt bracht een percentage geld op voor Longa`59. En zo zag het Kei festival het levenslicht. Dat muzikale evenement bleek een schot in de roos en tegelijkertijd een evergreen, gezien de zoveelste editie in het laatste weekend van oktober 2023. Dat het Kei festival mag bogen op een succesverhaal is duidelijk, dat er veel geld in is omgegaan kan eenieder op zijn klompen aanvoelen. Maar dat het merendeel van al die guldens en later euro’s door Bonny’s handen zijn gegaan, zal weinig festivalbezoekers opgevallen zijn. Als geldloper liep hij op die, soms haast warme maar ook wel eens steenkoude avonden, van kroeg naar kroeg om het muntengeld op te halen om dat, verborgen in zijn binnenzak, naar de centrale kas te brengen. En altijd op klompen! En die klompen hebben de sponsorcommissie, want daar zat hij ook nog een poos in, eens flink de das om gedaan.

De groep zou als beloning voor jarenlange inzet, in Nijmegen naar het casino gaan. (Op eigen kosten, laat dat duidelijk zijn). De afspraak was daar al gemaakt. Er zou met een groep van ruim 10 personen ook gedineerd worden. Maar ja.. een casino, daar behoor je volgens etiquette gekleed te zijn. En daar horen klompen nét niet bij. Nou ja dan gaat het motto ‘Een voor allen, allen voor een’ op. Dus ondanks zijn verder keurige tenue mocht hij er niet in en ging dus de hele groep niet.  

De camper van Bonnie? Wie is er niet mee op toernooi of wedstrijd geweest? Van mini’s op toernooi in Rotterdam tot eredivisionisten naar oefenpartijen in Duitsland. Bijna alle teams mochten/hebben gebruik gemaakt van het comfortabele, meer persoons-vervoer.

Ja als je het hebt over vervoer. Zelf herinner ik mij dat wij met dames 1 een voorbereidingstoernooi hadden in een voorstad in Parijs. Zal ergens rond 1989 – 1990 zijn geweest. Het was het goedkoopste als we met eigen vervoer zouden gaan, maar ja wij hadden onvoldoende auto`s. En daar was Bonny: ‘ik heb nog wel een BMW staan, die mogen jullie wel meenemen.” Wauw een BMW. Met Monique, Ingrid, Bertine en ik achter het stuur, hadden wij de grootste lol. Liedjes werden gezongen, laatste roddels uitgewisseld en wij voelden ons de blits in deze crèmekleurige auto. Ergens in de buurt van de sporthal in Parijs, liep de weg iets heuvelaf. Dus ik remde, maar de auto reageerde niet, hij ging steeds harder en harder, ik weer remmen en nog een keer en nog een keer én ik riep: “de remmen doen het niet.” Paniek in de auto en het werd muisstil. Na meerdere malen achter elkaar remmen, net voor de bocht, stond de auto stil. Opluchting vooral. Wat bleek, achteraf, de auto was al lang niet meer gebruikt en er zaten luchtbelletjes in de leiding.

St. Anthonis toernooi?

Bonny hield van het spelletje, bleef lang als competitiespeler inzetbaar en bleek bij teams met aanstormend volleybaltalent toch vaak de rustige, stabiele factor die inzetbaar was als het voor de jonkies nog net iets te spannend werd. Joris, zat met onder andere Bob en Jeroen bij Bonny in het team en werden zelfs kampioen. Ook Ilja heeft lang gevolleybald, met Bonny als trainer.

Spannend waren ook de Europacupwedstrijden van dames 1. Waarschijnlijk heeft Bonny deze pareltjes van en voor de vereniging, allemaal gezien. Zowel in Lichtenvoorde als in Zwitserland, Frankrijk, Hongarije, Turkije, Bakoe, Duitsland tot ver achter de Oeral in Rusland en niet te vergeten Moskou.

Bonny was een Longa’59 man in hart en nieren. Toen het spelen niet meer aan de orde was, bleef hij een veel en graag geziene supporter langs de lijnen. Zo heeft hij Remy zien volleyballen en speelde hij met Britt een keer het familietoernooi. Ook zat Bonny graag in de kantine. Want het gezelligheidsaspect was steevast een van de drijvende motoren achter het succes van de vereniging. Maar de aanwezigheid en inzet van Bonny waren dat niet minder. Alles bij elkaar opgeteld was hij een gouden kracht voor Longa’59.

Tineke, kinderen en kleinkinderen, namens oud en huidige leden en bestuur van Longa’59 wens ik jullie veel sterkte, nu jullie verder moeten zonder deze markante man en vader in jullie leven.

Wij als vereniging zijn hem veel dank verschuldigd.

 

 

 

In memoriam Joop Berendsen

19 september 2023

 

Het was bekend dat Joop ziek was. Aanvankelijk dachten wij dat het een gevolg was van de niertransplantatie die hij enkele jaren geleden had ondergaan. Daar was hij erg van opgeknapt.

Maar nee, daar had het niet mee te maken, het bleek niet meer te genezen kanker te zijn. 

Vrij plotseling na deze diagnose overleed hij op 19 september 2023, 69 jaar oud.

Ook bij ons kwam dat hard aan.

Joop werd als Longa’59 lid bij de Nevobo ingeschreven op 1 november 1981. Hij behoorde dan ook bij de oudste leden van onze vereniging. Altijd recreatief gespeeld bij de dinsdagavond gemengde groep. Zijn vrouw Anja speelde lange tijd op de donderdagavond bij het fameuze dames recreanten team ‘sjakies angels’. Een echt Longa’59 gezin.

In onze mixgroep was Joop een vaste waarde. Jarenlang speelde hij met onze teams  in de regionale recreanten competities, alleen heren en/of gemengd. Ook bij de landelijke kampioenschappen waarvoor wij ons nog al eens plaatsten, was hij aanwezig. Een belangrijke speler: goede mentaliteit, goede aanvaller vanwege zijn lengte, goede blokkeerder vanwege zijn grote handen en een slimme speler vanwege zijn inzicht bij verrassende prikballen.

We konden lachen met Joop. Een groot gevoel voor humor, altijd netjes, en iemand die onverwacht met buitengewoon droge opmerkingen uit de hoek kon komen. Dat uitte zich vaak in de kleedkamer of onder het douchen. Om maar niet te spreken van onze derde helft na afloop van de training in de kantine en van onze jaarlijkse ‘weekeindjes uit’.

Joop behoorde tot een van de eerste verkeersregelaars bij Longa’59. Die waren nodig om bij de toenmalige topwedstrijden van D1 al het verkeer rond de sporthal in goede banen te leiden. Eventuele discussies loste hij soepel op.

Als groepsleden werden we allemaal ouder en kregen wij onze blessures en pijntjes. Toch bleven (en blijven) wij er naar vermogen op elke training stevig tegen aan gaan.  Joop was hier, ook na de niertransplantatie en blijkbaar de laatste tijd al met kanker in het lijf, geen uitzondering op.

Ook wij gaan Joop missen.

Mix groep dinsdagavond.

 

 Advertentie Seesing Flex | Longa`59

 

 

 

 

 

 

 

Lichtenvoorde, 15 januari 2022 

Op 8 januari ontvingen wij het intens droevige bericht dat Aukje Liesting op 38 jarige leeftijd overleden is. Op 15 januari 2022 namen we afscheid van haar in de Hamalandhal.

Lieve Aukje, ‘super Aukje’,

Namens jouw team, dames 2 en het bestuur van Longa`59 nemen we afscheid van jou. We brengen je een laatste groet. Uren kunnen we vullen met leuke en fijne momenten over jou. Je zorgde voor sfeer, gezelligheid, drankjes - jij altijd cola light - en je was altijd in voor gevatte opmerkingen. Je interesse in je medemens was enorm.

Elke wedstrijd starten we met een yel, Gotcha. Dat hebben we nu ook gedaan. Jij staat nú in ons midden, omringd door jouw team. Midden tussen de mensen die jou zo liefhebben en waar je mee verbonden was. In jouw sporthal, de plek waar jij je zo thuis voelde. Het volleybal loopt als een rode draad door jouw leven. 

Eén van je uitspraken was; “eeuwig mid, maar liever passer / loper, ’ het typeerde jou, dat je deze plek aanvaardde. Ondanks dat je meerdere pogingen deed naar een andere positie te verhuizen, paste uiteindelijk mid perfect bij je. Als mid ben je bij elke actie betrokken. Met je onberekenbare slagarm scoorde je veel punten en met je geweldige blok hield je menig bal tegen. Je stond midden in het team, zowel binnen als buiten het veld. En midden in de vereniging, je was een echt clubmens.

Jouw betrokkenheid voor de club was geweldig. Als vereniging deden we nooit tevergeefs een beroep op je, als coach, als trainer, als scheidsrechter, als kantinemedewerkster, organiseren van het grastoernooi in het Wentholtpark, meelopen én meezingen met de avondvierdaagse, noem maar op. Jij was in ons midden. Met jouw humor en jouw optimisme, zette je lijntjes uit en was je steeds aan het verbinden.

Al je hele leven speel je bij Longa`59 en vanaf de jeugd klom je iedere keer hoger op. Je uiteindelijke doel was spelen in dames 1. De basis, was het jeugdvriendinnen team, onder leiding van trainer Laurens Sonderen. Daar is veel geleerd. Jullie team vierde het kampioenschap van euregio Gendringen.  Rond ‘95 – ‘98 speelden jullie mee met de openclub om uiteindelijk als vierde van Nederland te eindigen. Laurens gaf jullie het gevoel dat de finale bereikt kon worden en wist de juiste dingen te zeggen om als team te presteren. Het hele team droomde van divisie spelen. Volleybal was niet alleen sport, maar ook het sociale aspect was er volop. Met vele vriendschappen voor het leven. Zo zijn jullie ooit nog eens met de camper van Maartje haar ouders naar Den Haag geweest. Volleybal en gezelligheid, dat was toen al een gouden combinatie.

In je jeugdjaren bracht je al uren door in de sporthal. Volleybal dat was je leven, je alles. Ja zelfs op school was volleybal hét gesprek. Ook sloeg je geen zondag training over. Je moest en zou in dames 1 komen. Uiteindelijk is dat je gelukt: jouw hoogtepunt. Op de vraag van je teamgenoten, twee weken geleden, wat je nou het allerleukste vond uit je volleyballeven, vertelde je glunderend; het moment dat dames 1 eredivisie speelde en je gevraagd werd mee te gaan naar St. Anthonis. Elke wedstrijd pakten jullie de punten mee en uiteindelijk werden jullie Nederlands Kampioen, weliswaar op het gras. Maar toch jouw doel was bereikt. Wat was je trots.

Een ander moment dat je super trots was en in ons midden stond, was toen we, als dames 1, kampioen werden in de promotieklasse. Das was twee jaar geleden tijdens het 60-jarige jubileumjaar. Hoewel je al veel behandelingen had gehad en je niet veel kon spelen, pakte je wel je momenten en je punten. En toevallig hebben we daar nog een hele mooie foto van.

Volleybal is altijd in jouw midden geweest. Je volgde elke wedstrijd, van het Nederlands team, beachvolleybal, King of Court, je was erbij. Het liefst in de hal als supporter, maar regelmatig gooide je een app uit; wie komt er bij mij volleybal op tv kijken? Midden tussen de mensen, daar genoot je van. Je genoot ook enorm als een andere speelster een mooie actie maakte. Je juichte dan net zo hard mee, alsof je zelf een punt scoorde. Je volgde alles van het volleybal en je wist ook alles.

Elke wedstrijd van dames 2 was je aanwezig, als speelster of als coach. Eind november ging je nog mee naar Terborg. En als je weer eens in Nijmegen was voor een behandeling, werd de livestream aangezet en was je net zo fanatiek alsof je midden tussen ons was.

Ook was je altijd te motiveren om te beachvolleyballen. Scheveningen, Mariënvelde of het Beach circuit oost, met wisselende samenstellingen werd er gespeeld, en jij was er altijd bij.

Je hield ook altijd alle scores bij. Tijdens de trainingen verzon je steeds weer een spelletje waar een wedstrijdelement in zat. Je was gek op getallen. Je hield precies bij wat de stand was. En als je onverhoopt zag dat het punt naar de tegenpartij zou gaan, flapte je eruit; scheids (die dus niet aanwezig was) en verzon je iets waardoor jouw kant een punt scoorde en voordeel had.

Je doorzettingsvermogen was enorm. Ook al was je nog zo zwak, je moest en zou bij de training aanwezig zijn. Hoe dan ook wilde je meedoen of in elk geval in de zaal zijn, midden tussen je teammaten.

Je ademde volleybal. Niet alleen om te spelen, maar ook vanwege de contacten. Bij elk team kende je wel iemand of kende ze jou. Bij tegenstanders of in de kantine. Je kwam vaak als laatste bij het team zitten, want eerst stond je nog gezellig met deze en gene te kletsen. Na de thuis competitiewedstrijden, op de donderdagavond, werd er meestal getrakteerd. Of gebak of bitterballen met patat. Het maakte jou niet uit, desnoods eerst taart en dan nog bitterballen, gewoon omdat het kon. En als het maar gezelligheid met zich meebracht, dan was het goed.

Lieve Aukje, we missen je nu al, jouw manier van menszijn en jouw levensinstelling zijn niet te evenaren. Opgewekt en oh zo dapper tot het laatst toe. Je wilde zó graag leven. Je was een échte levensgenieter. Een wandeling maken, naar het terras, op de koffie, hapje eten, je haalde alles aan om midden tussen de mensen te zijn.

En nu gaan we verder, zonder jou, wat een verlies. Je was liever passer/loper, maar bij gebrek aan midspeelsters, kwam je op deze plek. Uiteindelijk heb je met verve de rol van mid gespeeld. Midden tussen ons in. We koesteren alle herinneringen, kijken de foto`s, maar ons team zal nooit meer hetzelfde zijn.

Je was nog lang niet uitgespeeld in dit leven, maar we weten zeker dat je in de hemel, aan de overkant, met open armen wordt onthaald. Te midden van vele andere sterren.

Longa staat nu ook voor; Loyaal, opgewekt en geliefd Aukje.

In overleg met jouw familie organiseren we nog een gedenkdag. We koppelen dit aan een ouder/kind toernooi. Die editie zal heten het ‘Aukje Liesting toernooi’.

Lieve Aukje, bedankt voor wie je was.

Voor altijd in ons Longa`59 hart.

Yel, Gotcha

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In memoriam Marloes Harbers – Ten Have 22 maart 2021

Het overlijden van de pas 45-jarige Marloes Harbers – Ten Have heeft Longa’59 en overigens ook vele anderen, diep geraakt. De afscheidsviering van dé spelverdeelster pur sang was afgelopen zaterdag. Met een indrukwekkende erehaag van ruim honderd volleyballers van Seesing Flex | Longa`59, van voetballers van Longa`30 en kinderen van de St. Jorisschool, met een zacht applaus en oranje fakkels werd de laatste eer bewezen aan deze krachtige, jonge vrouw.

Marloes was een oprecht mensen-mens met een loyaal Longa`59 hart.  Ruim 35 jaar was ze speelster en was ze actief in diverse commissies. Van 2001 – 2008 was ze een van de steunpilaren van Stichting Topvolleybal Lichtenvoorde. In 2017 nam ze het initiatief om de jongenslijn op te starten, haar paradepaardje, waarin haar zoon Pim speelde en waarvan echtgenoot Roy de trainer was. Marloes was de laatste drie jaar bestuurslid en verantwoordelijk voor de Technische Commissie. Ook coachte ze het miniteam van haar dochter Sis. Haar inzet en motivatie voor de club was gigantisch. Als er iets geregeld moest worden, liep ze voorop en altijd met een lach. 

Longa’59 gaat deze alleskunner enorm missen. Het eind van de wedstrijd was een lang gevecht en helaas heeft ze dat verloren. De spelverdeelster pur sang is tot ons grote verdriet uitgespeeld.

Rust zacht lieve Marloes

We wensen Roy, Gijs, Kees, Pim, Sis en familie heel veel sterkte.

Marloes heeft als laatste wens dat iedereen die haar kent een fijne herinnering aan haar achterlaat. Hiervan zal een mooi boek gemaakt worden voor de kinderen, zodat ze zoveel mogelijk over hun moeder en haar leven te weten komen.

Heb je een mooi verhaal, een leuke anekdote of foto? Mail het naar marieketenhave@live.nl